Rijp en groen door elkaar werden de arrestanten opgesloten. Voor de ‘zware gevallen’ waren het Huis van Bewaring en de Stafgevangenis aan de Hereweg bestemd. Daarnaast fungeerden onder meer schoolgebouwen, fabrieken, het verenigingsgebouw van de Grönneger Sproak aan de Akerkstraat en de Korenbeurs als voorlopige interneringskampen. Speciaal voor de opsluiting van vrouwen en kinderen waren Huize De Beurs, het pakhuis van de firma Albino aan het Winschoterdiep en de Plantsoenschool. Op het Winschoterdiep was zelfs een interneringsboot voor ‘foute baby’s’ waarvan de ouders gevangen zaten.

De bewaking van de uitpuilende kampen bestond uit leden van de Binnenlandse Strijdkrachten. Die waren niet opgewassen tegen hun taken. De BS hadden aanvankelijk te weinig manschappen en stelde daarom kort na de bevrijding haar gelederen open. De nieuwe aanwas die toestroomde, betekende wel een kwantitatieve maar geen kwalitatieve verbetering. Meer dan incidenteel maakten bewakers misbruik van hun machtspositie. Gevangenen werden meer dan incidenteel mishandeld, vernederd of seksueel lastig gevallen.